Blogger yolcusu kalmasın :)) Ekim 28, 2008

“İnsanın kendi evi gibisi yok!” diyor ve bloggerdaki esas mekanıma geri dönüyorum :))

Nihayet yasak kalkmış..

Bu yasağı koyarak sadece cümle alemi kendine güldürenleri de bir kez daha şiddetle kınıyorum.. Acun abi ona buna ayda dokuz doksana Digitürk kurmak yerine bu toplumsal meseleye el atsın bence 😛

Her ne kadar bu temaya bayılmış olsam da yeniden “kuaybebasturk.blogspot.com”dayım..

Orada görüşelim olur mu..

Bloggera girmenin yolları :)) Ekim 27, 2008

Ya bende hiç yeni yazı yazacak hava kalmadı :(( Çok sinir bozucu bu kapatma olayı! Ne yaparsam yapayım kabullenemiyorum..

Neyseki Bloggerı açmanın bazı yolları var ve keşfedenler haber verdi sağolsun.. Ben “www.ktunnel.com”dan giriyorum ama bazı işlevler çalışmıyor.. Fotoğraf ekleyemiyorum mesela!! Ama yeni yazı yazmak ve güncellenen linkleri takip edip okumak mümkün..

Bazı arkadaşlar da “www.vtunnel.com” ya da “www.gizlen.net”ten giriyorlarmış, bilginize..

Bir de imza kampanyası başlatılmış yasağa karşı.. Ben imzamı attım hemen.. Siz de atın bence.. Adres burası..

Ne olursa olsun, yazmaya devam..

Akşama kendime gelirim belki..

Ekim 23, 2008

“Sana anne olmanın mutluluğu olmasaydı, olur muydu seni kaybetme ihtimalinin korkusu/acısı?”

Bu harika cümlenin sahibi olan sabır timsali anneyi Yusufcuk çok küçükken tanımıştım ben.. Küçük cennet kuşu İmran’ın annesiydi o.. Zor günler geçiriyordu o zaman.. Rabbinden ona gelen küçük emaneti, geri göndermenin zorlaştırdığı günler..

Çok dua etmiştim ona, hala ediyorum..

Ama bugünlerde biraz daha fazla duaya ihtiyacı var galiba.. Belki siz de sayfasını ziyaret etmek ve biraz rahatsız olan diğer kuzusuna dua etmek istersiniz..

Ekim 22, 2008

Ben dün gece düşündüm düşündüm, bu tatlı, kelebekli blog arkadaşlığı ödülünü bir de aylardır istisnasız her yazımı güzel yorumlarıyla süsleyen, onlar yetmeyince mail atan, birkaç gün yazmasam hemen merakla “Nerelerdesin?” diye soran tatlı ve vefakâr arkadaşım Ayşe Şule‘ye de göndermeye karar verdim..

Kremalimizin annesi, senin de sayfana konsun bu kelebekler :))

Ekim 21, 2008

Kelebek etkisi..

Butterfly effect :))

Haftasonu kelebekler kondu salon perdelerime..

Biliyorum, mevsim “ilk” değil “son”bahar ama El Sanatları Fuarı’ndan aldığım bu güzellikler ilkbahara kadar bekleyemzlerdi o poşetin içinde!!

Ben onları astım, onlar da söz verdiler bana.. İlkbahara kadar uslu uslu uyuyacaklar astığım yerde.. Sonra yaramaz güneş ışıkları yine vuracak camlara, çiçekler açacak ve ben uyandıracağım onları.. Hafifçe aralayacağım penceremi ve uçacaklar istedikleri yere…

……………..

Sadece evime değil, sayfama da kelebekler kondu bu hafta..

Birbirinden habersiz ama eşzamanlı :))

Sevgili Sümüklüböceğim ve Kelebek Gibi bu tatlı “blog arkadaşlığı ödülü”nü hediye etmişler bana.. Çok mutlu oldum, teşekkürler..

Şimdi ben de birilerine hediye etmek zorundayım bu ödülü ama sayfanın her iki yanında, taa aşağılara kadar uzanan link listelerinden de anlayacağınız gibi seçim yapmak çok zor.. Birinizi seçsem diğeriniz güceneceksiniz, hiç saklamayın 😛

Ben de şöyle bir çözüm buldum.. Madem bu bir blog arkadaşlığı ödülü, öyleyse ben de bu ödülü, blog vesilesiyle tanışıp gerçek birer arkadaşa dönüştüğümüz bloggerlara vereyim :))

Canım Özlemcim, İremcim, Minik Patiklercim, Hamarat Annecim, Sühendancım, Eminecim, Minelcim, Zeynepcim, Aysuncum, Sedacım, Hacercim, Ayşecim, Esracım, Tubacım, Neslihancım, Rabiacım ve canım Sabriş ablam..

Sizin de sayfanıza konsun bu kelebekler!!

Ekim 20, 2008

Sonbahar..

Şehirlerin tekdüze grisine inat, en güzel turuncularıyla, en tatlı kırmızılarıyla gelmiş doğaya sonbahar.. Ve ben iyi ki Ozan’ı dinlemişim yine.. Onunla beraber dağa yürüyüşe gitmiş ve o güzelim vişne bahçesini, o tatlı kızıl yaprakları görmüşüm.. İyi ki..

……………………..

Mikrodalga fırınım geldi.. Hem de sipariş verdiğimin ertesi günü!! Bu süper hızlı gönderi ve kaliteli hizmet için “hepsiburada.com“a teşekkür ediyorum.. Ben fırını, sitedeki yorumlara güvenerek ve küçük çaplı bir piyasa araştırmasının ardından aldım zaten.. Fiyatı gerçekten çok uygundu..

Biriniz sormuştunuz ne aldığımı, şu modeli aldım.. İki gündür kullanıyorum ve çok memnunum açıkcası.. Yarım dakikada sütü ısıtıyor, ısıttığım bardakla içiriyorum Yusufcuğa.. Cezve çıkar, başında bekle derdi yok 😛 Pazar sabahı da hem bir gece önce yaptığım börekleri hem de ekmekleri ısıttım, ikisi de yeni pişmiş gibiydi, süper :)) En son bu akşam buzluktaki dolmaları çıkardım ve 20 dakikada hazırdı!! O buzu çözüp ısıtana kadar ben diğer şeyleri hazırlayamadım bile!! Yani kısacası, iyi ki almışım..

Gelelim mikrodalga fırınların zararlarıyla ilgili yorumlarınıza.. Gayet paranoyak bir kişilik olarak, böyle şüpheli bir aleti evime sokmadan önce derin bir araştırmaya giriştim merak etmeyin :)) İnternette onlarca yazı okudum ve en son da sevgili kocacığımın “Ya biz bu konuyu derste bile işledik.. Bu fırınlar, yiyeceklerin içindeki su moleküllerinin yüksek hızda titremesini sağlayarak ısıtıp pişiriyor, zararlı ışınlarla falan değil..” diye teminat verince almaya karar verdim.. Mikrodalga fırınların nasıl çalıştığıyla ilgili bu yazıya göz atabilirsiniz.. Lütfen okuyunuz, çok güzel ve açıklayıcı.. Rica ediciim, bilmeden etmeden “zararlı” diye kalplerini kırmayın bu hamarat fırıncıkların 😛 Dikkat etmeniz gereken tek şey çalışırken önünde durmamak ve kapağını açmamak..

“Zararlı” kategorisi altında da şu yazıyı buldum ama okuyunca göreceksiniz zaten, bahsedilen zarar mikrodalga fırının kendisinden değil de gıdaların uygun pişirilmemesinden meydana geliyormuş.. Bir diğer yazıda da birkaç çocuğun mikrodalgadan aldıkları bardak ya da tabaktan yandığı yazıyordu ama burada da suç fırında değil zaten.. “Zararlı” başlığı altındaki yazılar genelde bu haberlerden oluşuyor.. Tamam da ben şunu anlamıyorum, o zaman ilk önce kullandığımız ocak ve büyük fırınları atmamız lazım evden.. Ya da su ısıtıcıları ve elektrikli sobaları.. Onlarla yaralanan çocuk sayısı eminim ki çok daha fazladır.. Ama olmaz!! Bunlar kullanmaya “alışkın” olduğumuz şeyler.. Alışkın olmadıklarımıza da hep şüphe duymalı ve başkalarının da bizim bu zayıf noktamızı “zararlı” kelimeleriyle bir kara deliğe çevirmesine izin vermeliyiz..

Bu meseleyi bir sitede okuduğum şu tespitle bitirmek istiyorum, zira bilimsel bir yazıya dönüşmekte bu bölüm 😛

Eğer yaydığı radyasyondan dolayı mikrodalga fırın almak istemiyorsanız bilin ki sürekli kulağınıza dadayıp konuştuğunuz cep telefonları, saatlerinizi karşısında harcadığınız bilgisayarlar ondan kat kat daha zararlı bu konuda.. Başarabiliyorsanız önce onları çıkarın hayatınızdan..

………………..

Yusufcukla ben “en tatlı uyuma şekli”ni icat etme konusunda büyük bir gayret sarfetmekteyiz.. Şarkı söyleye söyleye ve “öbe öbe” uyumadan sonra sıra şimdi de “yüz eller arasında” modeline geldi :))

Uyumak için yattığımızda Yusufcuk önce tepişiyor tepişiyor, sonra da iyice uykusu gelince bana yanaşıp koluma yatıyor.. Minik ellerinden birini yanağımın altına diğerini de öbür yanağımın üstüne koyuyor ve “yağki loğle” diyor bana.. Ben şarkı söylerken o elleri yüzümde, ben yüzüm onun ellerinin arasında belki de dünyanın en tatlı uykusuna dalıyoruz..

Gerçi bu aralar bu tatlı uykularımız kabarıp kocaman şişen ve artık gün ışığına kavuşmak isteyen (:P) azı diş yüzünden sık sık ağlamalarla bölünüyor ama olsun.. Bünye alışkın ne de olsa :))

………………..

Dün dağa yürüyüşe gittiğimizde Yusufcuk yine öldürdü beni gülmekten.. Öğle uykusu saati çoktan geçmişti ve uzun uzun koşup oynadığından iyice yorulmuştu artık.. Dönüş yolunda, yürürken birden yere oturdu ve ne kadar seslensek de kalkmadı.. En son babası “E hadi ama oğlum, arabaya gidiyoruz bak, gel..” diye ısrar edince şöyle cevap verdi bize..

– Yoyuydum, otuyyom adidik..

Bu “azıcık oturma” kavramını ne zaman, kimden öğrendi inanın hiç bilmiyorum :))

Ondan önceki akşam da “El Sanatları Fuarı”na gitmiştik hepberaber.. Bir ara ben bir incik-boncuk standına daldım, Ozan da sıkıldı ve Yusufcuğu alıp başka bir standa gitti.. Orada ahşap model bir motor görmüşler ve Yusuf tutturmuş babasına motoru al diye.. Ozan da “Paramız yok ama, alamam ki.. Sende var mı para?” demiş.. Tatlışım eğilip pantalonunun ceplerini karıştırmış iyice ve üzgün üzgün “Yok!” demiş babasına.. Sonra da avazının çıktığı kadar bağırmaya başlamış, “Anne deeeelllll, anne paya detiy, motoy ağcaş, deellll..” Alışverişe babasıyla değil sürekli onunla birlikte gittiğimiz için sadece bende para olduğunu zannediyor yavrucak :))

Tekrar buluştuğumuzda Yusufcuk pek bir sevindi beni gördüğüne, meğer sebebi oymuş.. Motorcunun önünden tekrar geçmeden hemen çıktık fuardan :)) Arabada bozuk paraları bulunca çok sevindi “Motoy ağcaş..” diye ama kandırdık bir şekilde.. Çünkü annesi paraları çok tatlı başka şeylere harcadı :))

……………………

Bir duayla bitirmek istiyorum bugün..

Rabbim üzerimizdeki nimetleri idrak edebilmeyi nasip eyle.. Onları arttır ve şükrünü hakkıyla eda edebilmeyi nasip eyle..

Amin..